Het net noodzakelijke

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het  gedicht hiernaast staat op mijn favoriete tas. Het is een grote, hardplastic tas, zo’n shopper. Een opmerkelijk gedicht voor op een shopper. Daar waar je zou verwachten dat een tas als boodschap uitdraagt: ‘Plek zat, gooi mij maar vol’, zegt deze tas ‘Pas op, koop toch niet zo veel.’ De gedachte hierachter is dat elk extra product de wereld een stukje onoverzichtelijker maakt.

 

Verlangen

Ik herken dit. Ik heb een vrijwel voortdurend verlangen naar een concrete, overzichtelijke wereld. Met name heb ik behoefte aan een overzichtelijk leven, een overzichtelijk huis, een overzichtelijk sociaal netwerk.

Hoe meer ik heb, hoe onoverzichtelijker het wordt, hoe drukker mijn hoofd. Hoe meer spullen ik heb, hoe vaker ik besef dat ik moet opruimen. Hoe meer vrijetijdsactiviteiten ik start, hoe vaker dubbele afspraken zich aandienen. Hoe meer vrienden ik op Facebook heb, hoe vaker ik denk ‘Ik moet haar nu echt eens berichten’. Het gedicht op mijn tas helpt me om vooraf twee keer na te denken.

 

Contextgebonden

Op een dag werd ik me echter met een schok bewust van de contextgebondenheid van het gedicht. Via Stichting HiP bood ik hulp aan een meneer die klant is bij de Voedselbank. Hij heeft een evenwichtsstoornis en zijn huisarts gebood hem niet zelf met het voedselpakket op pad te gaan. Omdat hij geen familie had, en vrienden en buren niet konden helpen, bracht iemand hem in contact met HiP. HiP ‘matchte’ hem vervolgens aan mij.

Op dinsdag ging ik kennismaken. Hij gaf mij een tas mee, ook zo’n grote shopper. ‘Maar’ zei hij, ‘ik heb er maar één en er zijn er twee nodig’. ‘Oh’, zei ik, ‘ik heb ook zo’n tas, dan neem ik die mee.’

 

De vrijdag daarna ging ik op pad. Ik pakte m’n tas, en mijn blik viel op het gedicht. ‘Ai’, bedacht ik me, ‘hoe kan ik met zo’n tekst naar de Voedselbank, dat past toch niet?!’ Voedselbankklanten hebben immers te weinig geld voor boodschappen. Zij hebben minder dan het noodzakelijke. Dit gedicht past daar niet.

 

Schrijnend overzichtelijk
En zo kreeg mijn tas een dubbele boodschap. De tas doet mij nu ook stilstaan bij de ongelijkheid in de wereld, de onrechtvaardigheid. Hij doet mij denken aan de nood in Congo, het land dat op nummer 1 in de lijst van armste landen ter wereld staat.

Daar hebben veel mensen veel minder dan het noodzakelijke. Ze hebben geen huis, geen eten en in veel gevallen geen ouders meer. Daar is het leven schrijnend overzichtelijk. Je hoeft je alleen maar bezig te houden met of je morgen nog te eten hebt, of je morgen nog in leven bent …

 

Micha-tas
Mijn tas herinnert mij eraan bewust om te gaan met de aanschaf van dingen. Te kiezen, me twee keer te bedenken. De tas herinnert mij tegelijkertijd aan de schrijnende overzichtelijkheid van het leven van andere mensen. Mijn tas is met recht een Micha-tas. De profeet Micha riep op om ‘recht te doen’.

Een praktische uitwerking daarvan biedt de Micha Cursus. Hoe kan ik in mijn eigen leven streven naar recht en gerechtigheid? Door op mijn plek bij te dragen aan een betere wereld. Met mijn favoriete tas aan mijn arm hoop ik een beetje meer bewust te zijn en meer recht te doen.

 

Auteur Christine Boersma werkt voor HIP, dit artikel is eerder gepubliceerd op Het Goede Leven